[FMA Fic]From Heaven's Side [Al/Ed]

เนื้อเรื่อง

Title :: From Heaven's Side [Al/Ed]
Author :: AstaChan
Rate :: PG 

From Heaven's Side

ทุกสิ่งบนโลกใบนี้.......คือการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม.....
.......ไม่ว่าอะไร.....การได้มา หรือเสียสิ่งใดไปล้วนมีเหตุผล
รวมทั้งการคงอยู่และการสูญสลาย.......

และสำหรับผม.......การคงอยู่ ทั้งชีวิตและจิตวิญญาณ.....
.......มีไว้สำหรับคนๆเดียวเท่านั้น....

'........กฏการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียมไงล่ะ.......นี่คือสิ่งที่ต้องเป็นไป ถ้าเจ้าจะข้ามผ่านประตูนี้....'

'.....คุณสินะ.....ที่คอยดูแลพี่มาตลอด......แต่คนอย่างผม....คงจะให้อะไรคุณไม่ได้มากกว่านี้.....เพราะฉะนั้น....ผมก็คงจะทำให้ได้แค่นี้นะครับ....'

นับจากวันนั้นที่ผมเหยียบลง ณ อีกฝั่งนึงของบานประตู.....ผมก็ได้ตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้ว.....
.......ว่าทุกๆ ลมหายใจที่มีอยู่ ผมจะมีไว้เพื่อทำให้พี่มีความสุข.......

สองปีนับจากวันที่เราจากกันที่ประตูแห่งนั้น.....
.......ผมมองเห็นพี่เพียงแค่ในความฝัน.....
แต่ว่าในตอนนี้ที่ผมได้มาอยู่ข้างๆพี่
ได้สัมผัส....และรู้สึกถึงความอบอุ่นจากพี่อีกหน....
ผมดีใจ.......ผมดีใจเหลือเกินที่ผมได้มีโอกาสกอดพี่ไว้ด้วยสองแขนนี้อีกครั้ง.....

"อัล.......ถ้านายไม่อยากทำปล่อยทิ้งไว้ก็ได้นะ.....มันคงจะยากเกินไปสำหรับนาย" เสียงของพี่ที่พูดออกมาฟังดูเหนื่อยล้า....
"พี่ฮะ....ร่างกายผมน่ะเด็กก็จริง แต่ว่าความทรงจำทั้งหมดก็กลับมาแล้วนะ.....เรื่องแค่เนี้ยะ ไม่ยากเกินความสามารถผมหรอกนะฮะ.....นี่ไงฮะ.....ผมคิดออกมาได้แล้วนะ" ผมยืนกระดาษแผ่นยาวที่ลองคำนวณตามหลักที่ได้อ่าน พี่รับมันไปมองดูอยู่ครู่นึงก่อนจะหัวเราะแห้งๆออกมา
"ถ้าอัลฟอนส์เห็นกระดาษนี่ล่ะก็.....สงสัยจะต้องเป็นลมแน่ๆเลย.....หมอนั่นนั่งคำนวณทฤษฏีนี้ตั้งเกือบอาทิตย์กว่าจะหาผลลัพธ์ได้....แต่ว่านายทำแค่วันกว่าๆเอง...." พี่หยุดพูดไปนิดนึงส่งกระดาษแผ่นนั้นคืนให้ผม....ก่อนจะมองไปยังรูปถ่ายของใครคนนึงซึ่งตั้งอยู่บนโต๊ะ รอยยิ้มที่พี่มักจะมีเสมอๆทุกครั้งที่พูดถึงคนๆนั้น ".....แต่ตอนนี้.....หมอนั่นคงจะอยู่ในที่ที่ดีกว่านี้แล้วล่ะมั้ง?...."
"ครับ......คงจะเป็นแบบนั้นแน่ๆ" ผมปล่อยกระดาษแผ่นนั้นทิ้งลงผืนไป ก่อนจะลุกขึ้นไปกอดร่างของพี่จากด้านหลัง ผมสามารถรับรู้ได้ถึงความอุ่นจากร่างกายของพี่ "....ผม....รักพี่นะ"
มือของพี่เลื่อนมาแนบกับมือของผม ก่อนจะจับมือของผมไว้แน่นราวกับจะไม่ปล่อยให้ผมไปไหน ".....พี่ก็รักนายนะอัล...."

ไม่หรอกฮะพี่........ผมจะไม่หายไปไหน....
......ผมจะไม่มีวันทิ้งพี่ไปหรอกฮะ.....

"อัล......ฉันก็เข้าใจอยู่หรอกนะว่ามันเป็นสิ่งที่นายอยากทำ....แต่ไม่รู้สึกแปลกๆรึไงที่ต้องอาบน้ำด้วยกันเนี่ย?" พี่พูดขณะที่ผมหย่อนขาลงในอ่างอาบน้ำ
"หา?....แปลกเหรอฮะ?.....ผมไม่เห็นรู้สึกอย่างนั้นเลย...." ผมตอบออกไป ก่อนจะค่อยๆนั่งลงในน้ำซึ่งพี่ยังคงนั่งหันหลังเก้ๆกังๆอยู่อีกด้านนึงของอ่าง ผมหยิบฟองน้ำชุ่มๆขึ้นมาบีบให้น้ำไหลออกรดลงไปที่บนหลังของพี่
"เฮ้ยยย~~....อย่าเล่นแบบนี้สิ ฉันตกใจหมดเลยนะอัล...." พี่หันกลับมามองพร้อมมุ่ยหน้า ผมได้แต่ยิ้มออกไป ก่อนจะถูหลังให้พี่เหมือนที่เคยทำให้เมื่อก่อนสมัยยังเด็ก พี่มองผมข้ามไหล่มาก่อนจะหันกลับไปนั่งนิ่งเงียบๆ ปล่อยให้ผมถูฟองน้ำลงกับผิวกาย

"พี่ฮะ........" ผมพูดขึ้นมาหลังจากเงียบไปสักพัก ผมล้างสบู่ออกไปจนหมดเกลี้ยงแล้ว
"อะไรเหรอ?" พี่หันกลับมาหยิบฟองน้ำไปจากมือของผมพลางมองผมเหมือนจะบอกให้ผมหันหลังมา ผมทำตามก่อนจะรู้สึกได้ว่าน้ำจากฟองน้ำกำลังรดอาบรดลงมาที่หลังของตัวเอง
".........." ผมช่างใจอยู่ครู่นึงก่อนจะเอ่ยต่อไป ".....ช่างเถอะฮะ...."

"อัล......"
"ครับ?......" ผมตอบรับออกไปเมื่อถูกเรียก ก่อนที่จะรู้สึกได้ว่าพี่แนบใบหน้าลงกับแผ่นหลังของผม อะไรอุ่นๆกระทบลงกับผิวหนังของผม.....น้ำตางั้นเหรอ?....พี่ร้องไห้สินะ?....
"อย่าหายไปนะ......นายห้ามหายไปอีกคนนะอัล...." เสียงของพี่เจือความสั่นเครือเอาไว้ ผมเอื้อมไปจับมือข้างที่เป็นออร์โต้เมล์ของพี่เอาไว้
"......ทำไมพูดอะไรแบบนั้นล่ะครับ?" ผมถามออกไป รู้สึกสะท้านไหวอยู่ภายใน.....
".....ไม่รู้สิ จู่ๆฉันก็รู้สึกแบบนั้น......สัญญานะ....สัญญากับฉันสิว่านายจะไม่ไปไหน" ผมหันกลับมามองใบหน้าเปื้อนน้ำตาของพี่ ยกมือขั้นมาเช็ดน้ำใสๆจากแก้ม ก่อนที่พี่จะโผเข้ามากอดผมเอาไว้ ".....ฉันไม่อยากเห็นใครต้องหายไปอีกแล้ว.....อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวนะอัล....."

พี่คงจะคิดถึงคนๆนั้นขึ้นมาสินะฮะ?
........พี่คงจะเศร้าใจสินะ ที่ต้องจากเค้าไป....
ทนอีกนิดนะฮะพี่.......อีกแค่นิดเดียว......
ผมขอเห็นแก่ตัวอยู่อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น......
แล้วอีกไม่นาน.......ผมก็จะคืนทุกๆสิ่งให้พี่นะฮะ

'พี่ยังไม่ตาย......ดูสิพี่ยังตัวอุ่นอยู่เลย.....'

'ผมจะไม่ยอมให้พี่หายไป......ผมจะไม่ยอมให้พี่ต้องหายไปแบบนี้!....'

'ขอโทษนะอัล......แต่ฉันเองก็เห็นนายหายไปเฉยๆแบบนี้ไม่ได้เหมือนกัน'

'ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะฮะ?....'
'เพื่อการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียมไงล่ะ.......ในโลกเดียวกันนั้นไม่อาจมีเจ้าทั้งคู่อยู่พร้อมกันได้'

~อัลฟอนส์ เอลริค......เวลาของเจ้าใกล้จะหมดลงแล้ว....อย่าลืมซะล่ะ ข้อตกลงที่เจ้าทำไว้ก่อนจะข้ามประตูมา~
'ครับ ผมจำได้ดี.......ขอแค่คืนนี้อีกคืนเดียวเท่านั้นนะฮะ.....แค่คืนนี้เท่านั้น'

"อัล~~....มัวแต่ยืนทำอะไรอยู่ล่ะ?....มานอนได้แล้ว" พี่ร้องเรียกผมซึ่งกำลังมองดูภาพถ่ายซึ่งติดอยู่บนฝาผนัง ภาพของเราสองพี่น้องซึ่งถ่ายไว้เมื่อหลายวันก่อน มองดูแล้วชวนให้นึกถึงภาพถ่ายสมัยเด็กของเราสองคน ผมละสายตาก่อนจะเดินมานั่งลงบนเตียงนอน พี่เปิดผ้าห่มออกพร้อมกับขยับให้ผม ผมมองดูหน้าของพี่.....โครงหน้าที่เหมือนคุณแม่กับดวงตาสีพระอาทิตย์ของพี่ จมูกและปากบางๆ .....ร่างของพี่ที่ผ่ายผอมลงไป แขนขวาและขาซ้ายที่เป็นเหล็กกล้า .....มองดูทุกๆอย่างที่ประกอบขึ้นมาเป็นพี่ชายของผม "มองอะไรน่ะ?"
"มองพี่ไงฮะ.....มองให้จดจำได้ ให้ตราลงไปที่ตรงนี้..." ผมพูดพร้อมรอยยิ้ม พลางชี้นิ้วไปที่ตำแหน่งหัวใจ พี่มองผมพลางขมวดคิ้ว ก่อนจะดึงให้ผมนอนลงมา
"จะจำไปทำไมกัน....นายก็เห็นฉันอยู่ทุกวันแล้วนี่...." พี่พูดแล้วกอดผมแน่น ผมยิ้มเงียบๆไม่ได้พูดอะไรตอบกลับไป........

"พี่ฮะ.......ผมน่ะจะไม่ห่างพี่ไปไหนหรอกนะ....." ผมพูดออกมา มองเข้าไปในตาสีสว่างของพี่ "......การที่ได้อยู่เคียงข้างพี่เป็นสิ่งที่ผมต้องการตลอดมา.......แต่ถ้าวันไหนที่เราต้องห่างกัน.....พี่จำไว้นะฮะ....ว่าผมจะอยู่ที่ตรงนี้กับพี่เสมอ" ผมแนบมือลงไปที่หน้าอกของพี่ พยายามกลั้นความรู้สึกและข่มน้ำเสียงของตัวเองให้เป็นปกติ ".......ผมจะอยู่ ณ ที่ตรงนี้กับพี่ตลอดไป.......ผมรักพี่นะ.....การคงอยู่ของผมมีเพื่อพี่....และจะเป็นแบบนั้นตลอดไป......ทุกๆลมหายใจของผมมีอยู่เพื่อทำให้พี่มีความสุขนะฮะ....."
"อัล......พี่ก็รักนายนะ....เพราะฉะนั้นอย่าหายไปไหนนะ" พี่กอดผมเอาไว้ เหมือนครั้งเรายังเป็นเด็ก.....เวลาที่เราคิดถึงคุณแม่....เวลาที่เราหวั่นไหวและอ่อนล้า....เราจะยังมีอ้อมกอดของกันและกัน

ผมมีความสุขมากนะฮะ.....ที่ผมได้กอดพี่ และพี่กอดผมเอาไว้แบบนี้
มันเป็นสิ่งที่ฝัน....และอยากจะทำมาตลอดเวลา.....
และเวลาที่ผมต้องตื่น.......ก็ใกล้เข้ามาแล้ว....

เสียงลมหายใจแผ่วๆของพี่ดังอยู่ในความเงียบงันยามค่ำคืน พี่หลับไปนานแล้ว.....แต่ตัวผมนั้นยังคงลืมตาตืน มองดูใบหน้ายามที่พี่ท่องอยู่ในโลกแห่งห้วงนิทรา....ในฝันของพี่จะมีผมไหม?.....ผมไล้นิ้วลงไปยังเนินแก้มของพี่ มือของผมสั่นไหว เพราะความรู้สึกที่อยู่ภายใน แม้จะพยายามจะบังคับมันไม่ให้สั่นแต่มันก็ยากเหลือเกิน....ผมจึงหลับตาลง น้ำใสๆที่เอ่อคลออยู่ตอนแรกไหลรินลงมาอาบแก้มช้าๆ.....และผมก็ตัดสินใจก้มหน้าลงไป.....ใช้ริมฝีปากของผมแตะอย่างแผ่วเบาที่ริมฝีปากของพี่.....น้ำตาของผมหยดลงแก้มของพี่.......ทั้งที่มันจะเป็นจุมพิตครั้งแรกของเราสองคน.......หรือแม้ว่าจะเป็นสิ่งที่ผมทำลงไปฝ่ายเดียว.....ทำไมน้ำตาของผมถึงไหลออกมาได้นะ....หรือเพราะว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้าย.......การบอกลาคนที่คุณรักมากที่สุด....มันยากแบบนี้เองสินะ

เมื่อครั้งเรายังเด็ก......ความคิดที่จะนำคุณแม่กลับมาทำให้ผมสูญเสียร่างกายไป...
พี่ต้องยอมแลกแขนขวาเพื่อนำวิญญาณของผมกลับมา......
......นั่นคงเป็นเพราะ.......เรายังไม่พร้อมที่จากกัน.....

และเมื่อครั้งที่พี่ตายไปต่อหน้าต่อตาของผม.......
.......ผมยังจำได้ดี...เมื่อใช้มือที่ไม่สามารถรู้สึกอะไรได้ แนบลงกับแก้มเยียบเย็นของพี่....
.....ความอบอุ่นจากพี่....ที่ผมจำได้มากกว่าสิ่งใดบนโลกใบนี้.....
ผมยังไม่พร้อมที่จะให้พี่จากไป......ผมจึงนำพี่กลับมา......

การจากกันของเราทั้งสองครั้ง.......
ผมไม่มีโอกาสแม้แต่จะบอกพี่ว่าผมรักพี่แค่ไหน.....
......ไม่มีโอกาสได้กอดพี่เอาไว้เป็นครั้งสุดท้าย....
..............ไม่ได้มีโอกาสแม้แต่จะบอกลา

"พี่ฮะ......." น้ำตาของผมยังคงไหลต่อไป.....ผมไม่สามารถกลั้นมันไว้ได้อีกแล้ว.......ผมใช้มือเช็ดน้ำตาของตัวเองบนแก้มของพี่ออกไป......มองดูใบหน้าของพี่เป็นครั้งสุดท้าย....."......ต่อจากนี้ไปพี่จะไม่มีความทรงจำของผม ณ ที่แห่งนี้อีกแล้วนะ......แต่พี่จะจำได้แค่เพียง...ผมมีชีวิตอย่างมีความสุขอยู่ที่ดินแดนเกิดของเราทั้งสองคน" ผมหยุดพูด....ลูบผมของพี่ที่ยังคงหลับใหลอยู่ น้ำเสียงของผมมันช่างเหลืออยู่น้อยนิด ".....พี่เลิกตามหาหนทางที่จะกลับบ้าน......พี่จะอยู่ต่อไป........พี่จะมีชีวิตต่อจากนี้ไปกับคนที่พี่รักและรักพี่......." ผมยิ้มออกมา....ทั้งๆที่น้ำตาของผมนั้นยังคงไหลรินออกมาแบบนี้ "........ผมเองก็รักพี่......ผมเองก็อยากจะมีชีวิตอยู่เคียงข้างพี่ ได้มองดูพี่ยิ้มและหัวเราะ.......แต่ว่า......เวลาของผมหมดแล้วล่ะฮะ....."
"หืมม......อัล...." พี่ละเมอออกมา.......พี่ก็คงจะฝันถึงผมสินะ......ผมดีใจนะ.....ที่พี่เคยแม้สักครั้งที่จะฝันถึงผมบ้าง
"พี่ฮะ.......ผมดีใจเหลือเกินที่ได้เกิดมาเป็นน้องชายของพี่.......ขอบคุณนะฮะ....ที่พี่เกิดมาเป็นพี่ชายของผม.......ที่ตรงนี้ในหัวใจของผมจะไม่มีใครมาแทนที่พี่ได้......ไม่ว่าผมจะอยู่ที่ไหน.....จำไว้นะฮะ.....ว่าเลือดในร่างกายของพี่ก็คือตัวผม ลมหายใจของพี่จะมีผมอยู่....ผมรักพี่นะครับ......แล้วมันจะเป็นแบบนั้นตลอดไป...."

"......ลาก่อนฮะ........"

ผมก้มลงมองดูมือชื้นน้ำตาของตัวเอง......สองมือของผมที่เฝ้าใฝ่ฝันที่จะได้สัมผัสตัวพี่อีกครั้ง.....ผมหลับตาลง...
และในตอนนี้ผมก็ได้ทำแบบนั้นแล้ว....
ผมได้กอดพี่......ได้บอกพี่ว่าผมรักพี่......ได้บอกลาพี่แล้ว.....

'........คุณไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้นะ.....' เสียงของคนๆนั้นดังขึ้นมาทำให้ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง.......ก่อนจะมองเห็นดวงตาสีฟ้าสว่างของเค้า ผมยิ้มและส่ายหน้าช้าๆ
"......ไม่หรอกครับ.....มันต้องเป็นแบบนี้นั่นแหละ...ถูกต้องแล้ว" ผมยิ้ม ก่อนจะรู้สึกได้ว่าร่างกายของตัวเองนั้น ไม่ได้เป็นเด็กอายุ13อีกต่อไปแล้ว.....แบบนี้สินะ...นี่คือวิญญาณที่แท้จริงของผม....วิญญาณที่มีอายุ17ปี ของผมสินะ.....ผมเงยหน้ามองไปยังดวงวิญญาณของอีกฝ่าย.....ที่เหมือนผมราวกับกระจกสะท้อน "......ฝากพี่ของผมด้วยนะฮะ.....ถึงแม้ว่าบางทีพี่จะขี้โวยวายไปบ้าง หรือว่าบางทีพี่อาจจะแสดงความอ่อนโยนออกมาไม่ค่อยจะเป็น......แต่คุณก็อย่าพึ่งถอดใจนะฮะ......"
'ครับ.......ผมสัญญา.....' อีกฝ่ายตอบรับกลับมา ผมมองดูด้วยตาที่พร่าเพราะหยดน้ำตา

ทั้งๆที่ผมเตรียมใจไว้แล้วนะ.....แต่ทำไมน้ำตาถึงได้ไหลออกมาอีก?....
...........เพราะผมรักพี่สินะ.......เพราะว่าผมรักพี่มากมายขนาดนี้.....
แต่เวลาของเราสองคนมันหมดไปนานแล้ว.......

จู่ๆสองแขนของอีกฝ่ายก็รั้งร่างของผมให้แนบเข้าไปหา '....ถึงผมจะไม่มั่นใจว่าผมจะเป็นคนที่ดีที่สุด.....แต่ผมสัญญาว่าผมจะทำเต็มความสามารถ'
ผมกัดริมฝีปาก.....ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง......ก่อนจะพูดต่อไป ".......มีชีวิต.....ต่อไป.....แทนผมด้วยนะฮะ......รักพี่แทนส่วนของผมด้วยนะฮะ....."

เพราะผมอยากให้พี่มีความสุข.....
เพราะผมรู้ว่าตัวผมนั้นคงไม่สามารถทำได้ดีเท่าเขา
...........เพราะว่าผมรักพี่......ผมจึงขอคืนเขาให้พี่นับตั้งแต่วินาทีนี้.....

"หืมมม?......อัลฟอนส์?....."
"ตื่นแล้วเหรอครับ?......"
"อืม.......ฉันฝันเห็นอัลด้วยล่ะ......อัลบอกว่า เขามีความสุขดี....และขอให้ฉันมีความสุขด้วยเหมือนกัน...."
".......ครับ......ผมก็เชื่อว่าจะเป็นแบบนั้น....."
"ง่ะ......ทำไมนายต้องหน้าซึ้งด้วยฮะ?"
"เพราะผมรักคุณมั้งครับ...."
"หาา??......///.....เกี่ยวอะไรล่ะ?"
"......เกี่ยวสิครับ........เกี่ยวอย่างไม่น่าเชื่อเลยล่ะครับ"

ทุกสิ่งบนโลกใบนี้.......คือการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม.....
.......ไม่ว่าอะไร.....การได้มา หรือเสียสิ่งใดไปล้วนมีเหตุผล
รวมทั้งการคงอยู่และการสูญสลาย.......

เพราะจิตวิญญาณของผม คือหัวใจรักที่พี่มีต่อผม....
ดังนั้น....มันจะไม่สูญสลายไป.......ถ้าพี่ยังคงรักและไม่ลืมผม.....
........ผมจะรอพี่อยู่ตรงนี้.......รอจนกว่าเวลาของเราสองคนจะมาบรรจบกันอีกครั้ง.....
และหัวใจรักของผมจะอยู่ที่พี่ตลอดไป.....

"....ผม....รักพี่นะ"
".....พี่ก็รักนายนะอัล...."

END

Credit ::
Riku : ที่แต่ง Pass Away  ฟิคที่คุณน้องสมควรได้รับรางวัลเมขลาสาขา ดาวร้ายยอดเยี่ยม กร๊ากกกกก -3-....(เฮ้ยยย นอกประเด็น) ทำให้เกิดความคิดจะแต่งฟิคเรื่องนี้ขึ้นมา
All Al/Ed Doujinshi Circles : ที่ทำโดงามๆ สนุกๆ ซึ้งๆ มาให้เราได้อ่าน......ฮืออออ...ว่าแล้วก็ไปโหลดมาอ่านอีก
All Readers : ที่สนับสนุนและอ่านฟิคของเรามาตลอด.....ขอบคุณทุกท่านนะคะ....
Alphonse Elric : ........ไม่มีอะไรจะพูด.....นอกจากอย่าเคะเซ่!!!!! เอ๊ยยยย ไม่ใช่.....อย่าดราม่าแข่งกับคุณชายเซ่ -3-....รักน้องนะฮ๊ะ ขอสัญญาว่าจะไม่แต่งฟิคทำร้ายน้องแบบนี้อีกแล้ว(เหรอ?)